Türkiye Cumhuriyeti, kim ne derse desin çok büyük badireler atlatılarak ve çok büyük zaferler kazanılarak kurulmuştu. Mimarı ise tartışmasız Büyük Önder, Gazi Mustafa Kemal Atatürk'tü.
Millet Meclisini topladığı günlerde Ankara'ya gelen bazı vekillerin verilecek olan mücadeleye inanmayarak geri dönme isteği o eşsiz devlet adamı ve komutan tarafından sezinlenmiş ve kendisini o tarihi konuşmayı millet meclisinde yapmaya mecbur kılmıştı.
Atatürk, bakınız o umutsuz ve çaresizce bir kurtarıcı bekleyen Anadolu'ya ve milletvekilerine nasıl sesleniyordu:
İşittim ki bazı arkadaşlar yoksulluğumuzu bahane ederek memleketlerine dönmek istiyorlarmış. Ben kimseyi zorla Milli Meclise davet etmedim. Herkes kararında hürdür, bunlara başkaları da katılabilirler. Ben bu kutsal davaya inanmış bir insan sıfatıyla buradan bir yere gitmemeye karar verdim. Hatta hepiniz gidebilirsiniz. Asker Mustafa Kemal mavzerini eline alır, fişeklerini göğsüne dizer, bir eline de bayrağı alır, bu şekilde Elmadağı’na çıkar, orada tek kurşunum kalana kadar vatanı müdafaa ederim. Kurşunlarım bitince bu aciz vücudumu bayrağıma sarar, düşman kurşunlarıyla yaralanır, temiz kanımı, kutsal bayrağıma içire içire tek başıma can veririm. Ben buna and içtim.”
Böyle konuşunca herkesi bir heyecan dalgası sardı. Hiçbiri gözyaşlarını zaptedemiyordu.
Yeniçağ'dan alıntı yapılmıştır..