Bugün neredeyse her yaş grubunun kullandığı gözlük, bir zamanlar yalnızca ayrıcalıklı kişilerin erişebildiği bir araçtı. Gözlüğün tarihsel yolculuğu, 13. yüzyıl sonlarında İtalya’nın Pisa ve Floransa şehirlerinde başlar. Yaşlanan rahiplerin kutsal metinleri okumakta zorlanmasıyla başlayan ihtiyaç, Murano Adası’ndaki cam ustalarının büyüteç etkisi yaratan mercekleri keşfetmesiyle karşılandı.
İlk gözlükler, iki küçük dışbükey camın ahşap ya da bronz çerçevelerle burun üzerine yerleştirilmesiyle kullanılıyordu. Bu “perçin gözlükler” (riveted spectacles), özellikle manastır kâtipleri için geliştirilmişti. Sapı olmayan bu gözlükler bazen başın arkasından geçirilen iplerle sabitlenirdi.
14. yüzyıldan itibaren gözlük, yalnızca bir ihtiyaç değil, bilgi ve statü göstergesi hâline geldi. O dönemlerde gözlük takmak, bilgeliğin simgesiydi.
Henüz uzağı göremeyenler için çözüm sunamayan bu gözlükler, sadece yakını gösteriyordu. Uzak görüşe uygun gözlüklerin geliştirilebilmesi ancak 1600’lü yıllarda mümkün oldu.
Gözlüğün atası sayılan bu basit icat, zamanla bilginin daha net ve erişilebilir olmasını sağlayarak tarihin akışını değiştirdi.
Gündoğumu Gazetesi
www.gundogumu.com