Yıllar önce topraklarının bereketine güvenerek yaşamını sürdüren Gümüşhaneli, ekonomik şartların zorlaşmasıyla büyükşehirlere göç etti.
İlk durak çoğunlukla İstanbul’du… Ardından Ankara, İzmir, Bursa, Kocaeli ve Sakarya geldi.
Gümüşhaneli, ekmeğini kazanmak, ailesine daha iyi bir yaşam sunmak için gurbete çıktı; ama sılasını, toprağını, köyünü, pınarını hiç unutmadı.
Aradan yıllar geçse de memleket özlemi hep baki kaldı.
Her yaz bir ayını mutlaka Gümüşhane’ye ayıran gurbetçiler, köylerinin yollarını yeniden aşındırmaya devam ediyor.
Unutulmayan anılar arasında tandırın kokusu, saç üzerindeki yufkanın buğusu, pınardan içilen soğuk suyun serinliği var.
Kara demlikte demlenen çay, kış gecelerinde harlanan ateşin sıcaklığıyla birleşince, gurbetin ne kadar uzak olduğu yeniden hatırlanıyor.
Büyük şehirlerin beton duvarları arasında Gümüşhaneli hâlâ aynı soruyu soruyor:
“Biraz nostaljiye ne dersiniz?”