Gümüşhanespor İstanbul’a geldiğinde acaba bizi kim karşılayacak, tribünde seyirci olacak mı diye endişeye düşmez?
Hani Gümüşhaneliyiz ya,
Sıfırdan bugünlere gelmiş Torul Gençlik’e el uzatmayız.

Öyle güçlüyüz diye sağa sola nam salarız ya hani,
Aynı gün şehit cenazesi ile birlikte havalimanına gelen (Trabzon) Başbakan Erdoğan’ı iki adım öteye Gümüşhaneye getiremeyiz.
Hani büyüklerin ellerinden, küçüklerin gözlerinden deriz ya,
Büyükler sadece elini öptürmekle, küçükler Gümüşhaneyi öylesine sevmekle bitirir sözü…
Hani biz Gümüşhaneliyiz ya,
Önce güler yüz, sonra bir sağa bir sola bakarız ki,
Ortada kimsecikler yok.

Gümüşhaneyi hep anlattıklarında,
İçim sızlar,
Kimisi hep hayal peşindedir,
Yorgunluk yüze vurmuştur,
Yapacak olan kızgın, yapamayacak olan baştadır.
Temel değerlerimiz ne yazık ki yok olmak üzere,
Bizi sevenleri de kaybediyoruz yavaş yavaş.
Görüyorum,
Gümüşhaneyi ağızlara alınca yüzünü ekşitenlerde var!
Yanlış anlaşılmasın;
Sevmediğinden değil,
Kırılganlığından.
Bugün bunları düşündüm.
Değerli ağabey sevgili işadamı Musa Albayrağın düğün programını sunarken bunlar geldi aklıma.
Sözde Gümüşhaneli bir ağabeyimizin en mutlu günüydü ama, simaların çoğu yabancıydı.
Söz ettiğimiz şeyler sevgi, saygı, Gümüşhane, söz, güç, vefa sözcüklerinin toplamıydı?
Baktım Gümüşhane adına bir şey göremedim..
Ne dedik Gümüşhaneyi, Gümüşhanelileri sevmekten söz ederiz ya hani,
Bilin ki onun içi hep boştur!
Ve boş olarak kalmaya devam ediyor haberiniz ola!