Dağın bu yüzü duman;
Bir çocuk ağlaması geliyor komşu evden..!
Bizim evlerde meşhurdur.
Soba yanmadı mı, çay fokurdamadığında kuzinenin üstünde
Tat yoktur.
Yağmurun tenekeye vuruşu bile en güzel uykunun ninnisidir.
En çok topladığımız ve kışa sakladığımız elmayı özledim.
Sakarlık yaptığımız günleri bir kenara bırakıyorum.
O zamanlar çocukluğun da, gençliğin de tadı başkaydı.
Bugün ne yapsam diye düşündüğünüzde;
Aşağıdan yükselen sesle irkilirdim.
Sesin samimiyeti beni o güne bağlardı.
Nasıl giyindiğimi, nasıl çıktığımı evden hatırlamazdım.
Beni seven arkadaşlarım gelmişti işte.
O gün, kimi annesinin verdiği işten kaçmış, kimi babadan kuvvetli bir zılgıt yemiş, yüz kıpkırmızı.
Gün bizimdi.
Ormanda gezinen ceylan misali hürdük anlayacağınız.
Köyün gençleriyle dertleşmek,
Onları dinlemek
Geleceğe dönük hayaller kurmak çok güzeldi.
Geçenlerde bir yerleri karıştırırken bulduğum fotoğrafa bakarken düşündüm bunları.
Çeşme geldi aklıma,
Köyün şimdi delik deşik edilmiş yolları
Ağaçlar o zamanlar vahşice kesilmiyordu..
Köyün mutlu çocuklarıydık, okulu da yaramazlığı da, sevgiyi de, üzülmeyi de birlikte yaşardık hep bir kalple.
Bugün köy çocuklarının ağızlarının tadının kaçtığını biliyorum,
Çoğu cep telefonundan mesajlaşıyor.
Turşunun kartolun tadını çoktan unuttu.
Artık lastik ayakkabı giymiyorlar, kazağının bir kenarı da sökük değil.
Ellerinde gırobu yerine I phone var,
Golot yerine soluğu Mc Donald’s ta alıyorlar
Selamlaşmanın rengi bile değişti köy çocukları için.
Artık kalabalık otobüsün içinde yer vermeyen köy çocuklarını da görmek mümkün.
Köyler de, şehirler de değişti, ve de değişken
Değişmeyen tek şey dağın yamacına sinmiş duman.
Köyün garipliği.
Doğalgazlı evlerde ne kuzineyi, ne de kaynayan demlikte çayın sesini duyabilmek geçersiz kılındı.
Köy çocuklarının benliğinde her birinde geçmişte kalan birer hatıra defteri var şimdi.
Sayfaları sarı sarı, gülümseyen hatıra defteri..
Ağlamakta haklılar,
Derin derin iç geçirmekte de.
