Kış günü Gümüşhane’yi konuşmak ızdırap veriyor.
Çünkü dostlar şehirde dün konuştuğundan fazlasını bugün bulamıyor.
Aynı nakarat devam ediyor.
Kimse kalmadı Gümüşhane’de.
Sokakta gezen devletin memuru, öğrenci olmasa zaten Gümüşhane’de kim gezip dolanacak ki.




KiMSENİN HİÇ BİR DERDİ YOK DİYEBİLİRMİSİNİZ?
İnsan bir gün olsun bu şehirle ilgili olarak değişik bir şey duymak ister.
Onun içindir ki, hep sorarız?
Ne haber, nasılsınız?
Bu şehirde göç neden durmaz.
Millet kahvehanelerde, evinde.
Bu soğukta ne yapsın.
Maaşını alan bi daha ki aya kadar devam diyor.
Yiyecek standardı belli zaten.
Yazdan hazırlıkların yapıldığını biliyoruz.
Şehrin bir futbol takımı var  çekirdek yiyen seyirciden başka desteğe gelen de yok.
Voleybol takımı tam beş haftadır kazanamıyor.
Diğer kulüpler ise kendi yağıyla kavruluyor.
Yani Gümüşhane’yi heyecanlandıracak bir gelişme yok.
Bir hareket yok.
Lakin dışarıdan bi ziyaretçi gelir de iki kelam ederse bizde rahatlarız,
Şarkı sözü gibi,
Sem neymiş be abi! ye döneriz.
Yok, yok, yok.
Sıkıcı oluyor işte şehir.
Gümüşhane’de bir şeyleri aramak zor geliyor.
Hele kar yağmaya başlasın hayalet şehre dönüşüyor.
Hikâyenin bu kısmında karla kahramanca mücadele eden işçiler yerini alıyor.
İyi senaryo..