Bir sabah kalkıyorsun,

Bakıyor görüyorsun ki ,değişen bir şey yok,

İnsanların yüzü asık,

Mutsuz.

Otobüslerin içi tıklım, tıklım,

Sinirler gergin, moraller sıfır

Patlamaya hazır bomba gibiyiz!



O da bir şey mi,

Görüyorsunuz işte,

Her tarafta sanki bir gerilim yaşanıyor,

Bir üstünlük kavgasının gizli planları var sanki.

İçi dışı farklı yaşamın,

Aldığımız nefes bile sessizce ağlıyor,

Sokakları gördünüz mü,

Ne kadar tuhaflaştık,

Pislik içinde,

Yürüyemiyorsunuz..

Pet şişeler, poşetler, kağıt,

Oysa çöp konteyneri hemen bir metre önünde..

Zavallı çöpçü kardeşlim,

Biz sokağa fırlatmaktan o süpürmekten bıkmadı.



Apartmandaki komşumuz,

Dostumuz,

Arkadaşlarımız,

Ne kadar tuhaflaştık...



Gülmeyiniz lütfen lakin karganın bile sesi değişti,



İçimden hep iyi şeyler yazmak geliyor ama,

Olmuyor,

Dilim tutuluyor,

Her gün hadi baştan başlayalım diye söz veriyorum kendime,

Oysa tuhaf toplumun rüzgarından bende etkileniyorum istemeden..



İnsan bazen hani neler oluyor gülüm bize demekten alamıyor kendini



Hakikaten neler oluyor,

Kavgalar, itiş, kakış,

Birimiz ötekini, öteki diğerini dinlemiyor.



Bir sünger çekmek gerek geçmişe oysa,

Her şeyi unutmak gerekir,

Yokluğu, tükenmişliği, ayrılığı, sevgisizliğin üstüne doğru...

Duyarız bir toplum olmanın etiketini çıkarmak gerek yerinden.

Bu gidiş çünkü hayra alamet değil..