Askerler,
Resmi kıyafetler içinde,
Önde Başgedikli.
El üstünde Ayyıldızlı Albayrağa sarılmış tabut.
İçinde yatan Mehmedim….
Arkada binler.
Gözü yaşlı çoluk, çocuk, eş…
O slogan yine atılıyor,
‘Şehitler Ölmez, Vatan Bölünmez!’
İyide nereye kadar..?
Siyasetçilerin 40 yıldır dillerinde hep aynı sözcük,
‘Sabır, hain, gereken yanıt, test, muktedir!’
Ne ki sonu gelmiyor…
Her şehit haberi gelince biz başa dönüyoruz.
Arkadan sıkılan kahpe kurşunlara kahrediyoruz.
Anadolu yanıyor.
Şehitler yine gelmeye başladı.
Gelmeye başladıkça bildik sözcükler kırık plak gibi sarmaya başladı.
Birden bire herkes aslan kesiliyor,
Herkes o an terörü boğacak sanıyor.
Olmuyor bi türlü, olmuyor.
Ben siyasi yazılar yazmayı sevmem ama mecbur kaldım.
Bu ülkenin bir evladı olarak yeter demek istedim.
Daha ne kadar sürecek diye de sormak.
Bu vatan uğruna canlarını veren Aziz şehitlerimizin önünde saygıyla eğiliyorum.





Not. Ankara’da kendini bilmez bir Belediye Çalışanı Şoför bir gazimize hakaret ederek kırıcı sözler sarfetti. Bilmiyorum açığa alınan o şoför için ne denir? İnsan denilmeyeceği açık. Buradan kendisini nefret ve şiddetle kınıyorum. Gazimize de geçmiş olsun diyorum.