Son haber aldığımda,
2013’tü…
Gümüşhanespor o dönem playoff için mücadele edecekti,
Şehirdeki hava endişeliydi.
Diyelimki şimdi Yıl 2020.
Gümüşhane’ye yeni ayak basmışım…
Futboldan, Gümüşhanesporun o bilindik gelişmelerinden öyle soğumuşum ki,
Gümüşhanesporla ilgili haberleri öteliyorum yüreğimle..
Ve heyecanlanmıyorum.
Düşünürken ben,
‘Daaaaaaa!’; ‘Diiiittt’ diye sesler duyuyorum,
Şaşırdım bir an.
Arkadan Kırmızı Beyaz bayraklar sallayan yeni yetme gençler,
Davul, zurna, halay, çekerek geçiştiler yanımdan..
Caddelerin şimdi üç beşlendiği Gümüşhane’de nara atıyorlar..
İlk şaşkınlığı atlattıktan sonra soruyorum!
‘Ne oldu?!, ‘Bir şey mi var?’
Bıyığı yeni terlemiş, sağa yapışkanlı saçıyla buruşmuş kırmızı beyaz forma sırtında atlıyor hemen,
‘Bilmiyormusunuz ağabey?!
‘Yooooo?’
-‘Şampiyon olduk ağabey, şampiyon
Sene 2020.
Hani 7 sene sonrasını düşledim bir an,
Keşke hep böyle olsa bir gün için..
Gümüşhanespor’u yazsak, sabahtan akşama,
Tüm gözler Gümüşhane’ye çevrilse…
Gümüşhanesporun 2. Lige yükselişini hep birlikte kutlasak.
Oysa şimdi;
Yok Keçiören’di, yok Oyak’ tı, Yok Altınordu’ydu, yok Beylerbeyi’ydi.
Her hafta bir Rus ruleti oynuyoruz.
Şakağımızda Gümüşhanespor,
Bir hafta boş çakıyor,
Bir hafta dolu…
Nice 2020’ler geçip gidiyor aklımdan,
Şehir, şampiyonluğa hazır değil mi sanki?
Bir şeyler değişsin bekliyor insan.
Başlangıç Gümüşhanespor’dan olsun
Ne ki düşündüğümüz tatlı bir rüyaymış,
‘Daaat’ diye geçen meğer caddeden geçen çöp konteriymiş…!