Zaman hızla ilerliyor.

Zamanı maalesef durduramıyoruz.

Eski dostlarımı görüyorum,

Dertleşiyorum.

Zaman dostlarımı çok değiştirmiş.

Konuşmaları değişmiş,

En hafif deyimiyle tuhaflaşmışlar.

Oysa üç beş sene önce öyle değillerdi,

Şaşırıyorum.

Sanki bir boşluğa düşmüş gibiler,

Tuhaf hareketleri var.

Gayesi kalmamış, huzur kalmamış,

Sanki sessizce ölümü bekliyor gibiler.

Huzur içinde ölmemekte var.

Sadece dinliyorum dostlarımı, çevremdeki insanları,

Çığlık büyüyor,

Solgun yüzlerindeki derin çizgiler büyüyor.

Konuşmamayı yeğliyorum,

Bilmem ki dostlarımı nasıl teskin edeyim,

Yaşama dair ne anlatayım,

Çünkü yaşam tecrübeleri en az benim kadar yada daha fazlası.

Yaşamış, görmüş, tatmış.

dostlarım anlatırken üzülüyorum.

Kırık dala tutunmuş uçurumun kenarında gibi tutunuyor yaşama.

Çözmeye çalışıyorum dostlarımı,

Hayata bağlamak istiyorum.

Elimden bi şey gelmiyor.

Sanki her gün her dakika, her saat biraz daha kaybediyorum gibi duruyor dostlarım.

Kahroluyorum.